Sterke vrouw Griet vertelt over haar betonnen muur en herrijzenis

Hieronder lees je het volledige interview van Annemie met Griet. Ontdek meer over de "time-out" van Griet en hoe ze zelf uit de mist is geraakt. Ze vond haar kracht terug, en staat nu opnieuw gepassioneerd en positief in het leven. Back to basics, naar het koesteren van de mensen rondom je, het prioritiseren van je gezondheid en jezelf als je beste vriendin zien. In kwetsbaarheid zit ook heel veel kracht. Een hele sterke vrouw, die Griet.

Ontdek de podcast op https://mariemero.podbean.com/

Annemie: Dag Griet, jij schreef mij dat jij vorig jaar tegen een betonnen muur bent gelopen - figuurlijk dan. Waarmee jij eigenlijk bedoelt, ik ben gecrasht.

Griet: Ja, klopt. Das een heel zwaar woord hè, crashen?

Annemie: Crashen is een zwaar woord, een betonnen muur, is ook een zwaar woord. Het was dus wel heel heftig?

Griet: Ja, het was echt 5 na 12. Het was de aanwijzing van mijn lichaam die zei "dit gaan we niet meer doen, hier gaan we stoppen".

Annemie: En welke signalen begon jouw lichaam je te geven?

Griet: Ik kon niet meer slapen, ik was dood moe maar zag elk uur van de nacht. En dan word je nog meer gestresseerd, want je ziet op de klok 1u, 2u, 3u voorbijgaan en je weet "ik moet om 6u op staan". Dus ik vond mijn rust niet meer, waardoor dat mijn lichaam misschien in overdrive was gegaan? En daardoor begon mijn lichaam mij signalen te geven, want in mijn hoofd was alles nog okay. Ik was puur op wilskracht aan het overleven denk ik. Het werd ook zo wat mistig rondom mij.

Annemie: Wat bedoel je daar mee, het werd mistig rondom jou?

Griet: Ja, mistig. Ik heb dat zelf ervaren als dronken op staan en dronken gaan slapen. Heel vervelend, want dan in mijn eigen cocon viel da goed mee, maar rondom mensen verergerde dat. Ik had dan precies een beetje plankenvrees en paniekaanvallen, en dat versterkte dan heel het gegeven natuurlijk.

Annemie: Je begon ook het gevoel te krijgen dat er rondom jou en andere mensen mist was opgetrokken?

Griet: Ja, heel blurry allemaal. Niet meer bij de pinken zijn, niet meer kunnen aanhaken op de zaken. Ja, gevangen zitten in een soort van lichaam waar dat je niet jezelf kan uiten.

Annemie: Beangstigend toch wel? Want je werkt in een bedrijf, in een toch heel verantwoordelijke functie. Je bent toch heel alert en iemand die de dingen onder controle heeft en die dat ook graag heeft, en ineens kan je niet meer zo goed op jezelf en je lichaam rekenen.

Griet: Nee inderdaad: ik had geen controle meer. Iemand als ik, die perfectionistisch is, die haar zaakjes op orde heeft. En mijn leven was eigenlijk een aaneenschakeling van activiteiten, van "van dit uur tot dat uur dit doen". En ik voelde op een gegeven moment wel van, ik moet sneller gaan om die rust te vinden, dus ik leefde gewoon met het idee van ik moet doorgaan om die rustmomenten toch in te bouwen. Maar dat is compleet omgeslagen, want dat gaf mij alleen maar meer onrust; niet alleen professioneel maar ook privé. En vandaar ja, is het mij overkomen.

Annemie: En die betonnen muur waar je over spreekt: is dat gewoon het in mekaar klappen van het systeem, een moment van "hier stopt het, hier wordt alles zwart”.

Griet: Ja, nu wordt het zwart. En achteraf ben ik heel tevreden dat mijn lichaam dat heeft aangegeven, want eigenlijk is je lichaam een instrument dat je moet koesteren. Mocht mijn lichaam niet aan de alarmbel getrokken hebben, dan weet ik niet waar ik beland was. Dus op da vlak, ben ik daar wel heel tevreden mee, achteraf gezien. Maar je ziet dat niet meteen zo hé.

Annemie: Het waren alarm signalen, maar je zag het toch een hele tijd niet?

Griet: Nee, misschien waren de signalen bij anderen wel duidelijk? Mensen die hetzelfde overkomen zijn, voor hen was het duidelijk. Maar ik koos er voor om ze te negeren: "het zou mij niet overkomen". Als self-made woman, dat was niets voor mij. Dus ik heb inderdaad heel lang in die ontkenningsfase gezeten.

Annemie: Want jij was sterk, en jij had de dingen onder controle, en jij zou het wel oplossen. Tegenwoordig spreekt men heel vaak van een burn-out. Zou jij die term er op plakken?

Griet: Da's voor mij een heel harde term.

Annemie: Waarom?

Griet: Euhm, in alle vormen van kwetsbaarheid, geeft het een heel harde stempel. Ik heb het zelf heel graag benoemd als time-out. Maar het heeft mij heel wat maanden gekost zelfs om tot die term te komen. Mijn omgeving wist ook wel van, liever niet daarover spreken. Maar als mijn man me toesprak, sprak hij ook altijd over "uw time-out". Dus hij heeft dat zeker wel gerespecteerd omdat hij ook aanvoelde hoe moeilijk dat was omdat eigenlijk, over uw lippen te krijgen. Voor mij was dat eigenlijk echt een heel moeilijke. Allez, een heel moeilijke stempel.

Annemie: Ja, ik begrijp dat wel. In het woord time-out, daar zit ook het perspectief in van, het is een afgebakende periode. Maar zoals je het zelf aanvankelijk formuleerde: betonnen muur. Dat is ook wel een harde term hé. Je zal maar, tegen een betonnen muur botsen. Dat is wel, dat is een harde klap.

Griet: Ja, en achteraf gezien kan je dat pas zo detecteren. Ik heb dat op het moment zelf nooit beseft, voor mij was dat precies een winterslaap. Dat heeft ook een hele trage relance gekend.

Heel wat opzoekingswerk, waarom overkomt dit mij en wat kan ik er zelf aan doen, om eigenlijk die draad terug op te pikken? Maar effectief, het is echt van onder water zitten en terug boven komen en kijken, welke tools heb ik om terug te zijn wie ik was? Zo wou ik terug zijn.

Annemie: Om bij dat beeld te blijven: je bent helemaal onder water, je komt terug boven, je hebt het overleeft, je bent er niet aan ten onder gegaan. Maar hoe krijg je je leven terug op de rails? Hoe heb jij dat gedaan?

Griet: Voor mij een heel belangrijke vraagstelling was: wat geeft mij energie? Zelfs al ben ik moe, wat geeft mij enorm veel energie? En dan ben ik gaan kijken naar mijn lichaam, want dat was natuurlijk wel op. Ik heb niet zo'n beste darmen, dus ik ben mij daar echt gaan in verdiepen. Boeken gelezen over hoe belangrijk uw darmstelsel is; dat is gelinked aan uw imuun systeem, aan een mooie huid hebben en aan het brein. De dag van vandaag wordt dat eigenlijk echt nog onderschat = het belang van gezond te zijn binnenin. Want dat uit zich sowieso aan de buitenkant.

Annemie: Ja dat klopt. Het blijkt, recent, dat de darmen zoveel belangrijker zijn dan dat we ooit gedacht hadden. We kijken snel naar het hart en de lever, maar de darmen zijn ook zo essentieel. Dus dat was een belangrijke!

Griet: Ja dat klopt. En ik merkte ook wat ik niet meer wou. Want ik voelde dat ik iets miste, en dat dacht ik dan op te lossen door materiële dingen te kopen. Ik dacht dat dat mij gelukkig maakte, maar dat waren maar instant happiness momenten en niet van lange duur.

Annemie: Dus dat is ook zo; het schijnt dat voor jezelf iets kopen, dat dat inderdaad een geluksgevoel creëert. Dan komt er een hormoon vrij, serotonine. Maar dat geluksgevoel is van bijzonder korte duur. En innerlijk geeft dat niet meer geluk. Het geeft maar een klein kikje van "goh dat is leuk!

Griet: Ja, en ik geloofde ook alles! "Dit zorgt voor dit en dat zorgt voor dat." Terwijl, ik ben een marketeer hé, dus ik zou moeten weten dat dat eigenlijk soms marketing taal is. Maar toch, ik moest soms voor mezelf iets gunnen en dan kocht ik alles dat ik zag.

Annemie: En ging je daar ver in, in het online kopen?

Griet: Euhm, soms wel. Dan hield ik gewoon dingen die ik niet nodig had. Dan dacht ik "och moet ik het terugsturen, we zullen het maar gewoon houden". Terwijl dat niet nodig was. En dat wil ik ook wel highlighten, je hebt geen materiële dingen nodig om gelukkig te zijn. Ont-spullen geeft zoveel rust en ruimte in uw hoofd. En wat ik momenteel doe is echt kijken naar, wat heb ik nodig? En ga ik bewust op zoek naar dat item en laat ik me niet meer overladen door alles er rond. En kijk ik enkel naar wat is er op dit moment goed voor mij.

Annemie: Dus je kan dat wel afleren, om ergen een gat in uzelf te dichten? Je kan dat afleren.

Griet: Ja, dat is juist.

Annemie: Wat leerde je nog over jezelf?

Griet: Ik was echt op zoek naar die erkenning omdat ik die mezelf niet meer kon aanpraten als perfectionist. En dan dacht ik "hoe kan ik anderen meer gaan pleasen om toch die erkenning te krijgen voor mezelf?".

Annemie: Ah ja, dus pleasen, andere mensen behagen, andere mensen plezieren om op die manier een goed gevoel te krijgen.

Griet: Ja dat klopt. En soms was dat tegendraads met mijn waarden en normen. Maar toch bleef ik dat doen en ergens is dat een boodschap dat ik wil geven van blijf altijd jezelf.

Annemie: Ja, en kan je daar een concreet voorbeeld van geven? Van please-gedrag.

Griet: Bijvoorbeeld: belangrijke anker-momenten van mensen rondom mij. Ik begon dat echt in mijn agenda te zetten om dat niet te vergeten. En dan had ik dat toch gemist en kreeg ik nadien feedback van hen. En dan voelde ik mij zo slecht van "ik heb dat niet gedaan of ik ben dat vergeten".

Annemie: Ja bijvoorbeeld mijn verjaardag, dat je mijn verjaardag zou vergeten.

Griet: Ja zoals de verjaardag van mijn petekind. Dat stond in mijn agenda en toch kreeg ik van haar al eerst feedback. En dat voelde een beetje als falen.

Annemie: Ja, maar je was super streng voor jezelf, en daar kwam je achter.

Griet: Ja, ik ben streng en perfectionistisch. En dat is iets dat ik wat meer ga moeten loslaten.

Ik ben dan ook op zoek gegaan naar, hoe ga ik dat eigenlijk doen?

Annemie: Ja, want dat lijkt mij ook niet simpel, als je zo in mekaar zit? Je kan toch ook niet iemand anders worden?

Griet: Ja, dat is juist, maar ik ken nu wel mijn valkuilen. En ik heb ze heel scherp en visueel echt voor ogen. En elk moment dat ik voel van "ik glijd een beetje weg in één van mijn valkuilen", ga ik dat beter kunnen detecteren. En dan ga ik mezelf beter terug op de rails kunnen zetten, want ik weet van hoe ver ik kom en ik weet dat ik niet meer terug wil naar wie dat ik was toen.

Annemie: Het is blijkbaar ook een enorm proces ook van zelfanalyse en zelfonderzoek. Heb jij dat alleen gedaan of heb je professionele of therapeutische hulp ingeroepen?

Griet: Ja natuurlijk. Ik heb een super goed vangnet gekregen van mijn werk en van mijn man ook. Mijn collega's en mijn familie. Absoluut en dat is natuurlijk wel een must.

Annemie: Is dat belangrijk?

Griet: Absoluut, zeker om de vooroordelen niet te ver te krijgen. Uw kwetsbaar opstellen dat is eigenlijk iets moeilijk, zeker voor een perfectionistisch persoon, maar ook iets zeer mooi. Want iedereen draagt iets met zich mee. En wat het oordeel ook is, als je je kwetsbaar kunt opstellen dan is dat iets zeer mooi en de goede weg vooruit.

Annemie: Dus eigenlijk is je kwetsbaarheid ook je grootste sterkte? Als je daar door kan gaan, dan word je sterker.

Griet: Ja, en het is oké om je open te stellen en oké om jezelf te zijn. Je hoeft jezelf niet aan te passen om er bij te horen. Het is authentieker om jezelf te zijn dan om de kudde te volgen.

Annemie: En is of was het moeilijk om jezelf te zijn of om jezelf terug te vinden?

Griet: Ja dat was heel moeilijk.

Annemie: En hoe pak je dat dan aan? Zijn daar concrete hulpmiddelen voor?

Griet: Niet echt, maar atypisch gezien wist ik wel van wat geeft mij die energie? En ik ben gaan kijken: telkens zet ik mezelf laatst. En nu had ik gezegd van "ik ga met mezelf beginnen". Ik ga mezelf gewon op de eerste plaats zetten en kijken van welke factoren geven mij energie? Welke dingen heb ik echt essentieel nodig in mijn leven? En voor mij is dat nieuwe dingen ontdekken bijvoorbeeld. Als ik op reis ga, nieuwe oorden en nieuwe gerechten. Ook nieuwe mensen zien, gewoon vreemden op straat aanspreken. Ik had toen ook de tijd om mensen aan te spreken, anders zou ik gewoon doorfietsen. Ik had zo een buurman die al iets ouder was en niet zo goed te been was en die nam altijd een moment om met mij een babbeltje te doen. Dat gaf mij heel veel verfrissing en zuurstof. Dus dat was wel iets dat ik wou koesteren, sowieso. Dan houd ik ook enorm van kleur, ik ben liever geen grijze muis dus alles was kleur heeft zal ik sowieso naar grijpen. Ik houd van cultuur, van kunst, van mooie mode, het bourgondische. Genieten van de kleine dingen.

Annemie: Men zegt wel eens dat schoonheid troost is, is schoonheid zo belangrijk?

Griet: Is schoonheid belangrijk? Ik denk, hoe mooi dat je ook kan zijn aan de buitenkant, als je innerlijk dat niet uitdraagt dan ga je dat heel snel merken. Iemand die innerlijk mooi is, die heeft geen nieuwe kleren nodig. En die draagt dat uit.

Annemie: Jij sprak ook over kunst en cultuur. Ook dat is schoonheid, en die kan troost bieden. Wat vind jij daar in?

Griet: Ik hou eerder zo van knappe schilderen zo bijvoorbeeld. En in mijn huis houd ik zo van de Ibiza kleuren, mijn huis is heel veel kleur omdat dat mij heel veel zonneschijn biedt. Kunst en cultuur is ook iets dat wij vaak doen. Dat is ook iets die een extra upgrade geeft aan uw leven.

Annemie: Dus je gaat er echt op letten dat je je met die dingen omringt en dat je die dingen doet.

Griet: Ja, en zeker ook het laatste belangrijke punt, dat zijn mijn vriendinnen geweest.

Annemie: Vriendschap is belangrijk?

Griet: Ja, vriendschap is mega belangrijk. We zien elkaar niet vaak maar door mijn time-out zijn we elkaar meer en meer gaan opzoeken. En dan wil ook wel zeggen: die mensen die moet je koesteren. Die vriendschappen, die zijn zoveel waard. Ik heb zoveel gekregen en ik hoef die niets te geven. En ook, begin uw weekend op vrijdag want dat loont echt op maandag. Spreek af en dat verlengt gewoon uw weekend.

Annemie: Wacht wacht, je geeft hier allemaal tips haha en dat in een razend tempo. Eerst nog eventjes stilstaan. Dus koester je vrienden en je vriendinnen zeg je, koester de vriendschap.

Griet: Dat was iets dat ik misschien een beetje uit het oog was verloren: iedereen is druk bezig met het werk en dan covid dus het heeft allemaal een beetje uitstel gedrag gekend. Maar op momenten dat we elkaar moesten vinden, zijn we er altijd geweest voor elkaar.

Annemie: Dus jouw vrienden en vriendinnen zijn er geweest toen je zo diep zat?

Griet: Ja, vanaf de eerste week.

Annemie: Ja, dat is super belangrijk he. Maar uw volgende tip vind ik ook wel zeer interessant: je zegt "begin je weekend op vrijdag". Waarmee je eigenlijk ook zegt, dat dat niet jouw gewoonte was?

Griet: Ik was blij dat het vrijdagavond was, dat mijn zetel aan het lonken was en mijn glaasje wijn. Maar hoe moe dat je ook bent, ik haalde meer energie uit wel zaken doen ook al was dat iemand zien, een lunch’ke doen, 's avond afspreken. Die vrijdagavond, ik wil dat eigenlijk blijven behouden om daar wel iets op de agenda te zetten.

Annemie: Dus doe daar iets mee & maak daar iets van!

Griet: Doe daar iets mee en plof niet in die zetel, want voor dat je het weet is het zaterdag en moet je al bijna terug gaan denken aan maandag. Maar die vrijdag maakt een gigantisch verschil!

Annemie: Ik vind dat een super goede tip waar ik zelf ook wel oor naar heb. Nu wat ik wel niet heb, dat is schrik voor maandag. Dus ik vermoed dat voor jou de maandag wel als een berg aanvoelde? Is dat zo?

Griet: Ja, dat is juist!

Annemie: Wat gebeurde er in het weekend met jou?

Griet: Euhm, op vrijdag was ik dus te moe dus die had ik sowieso nodig om te bekomen. En dan zaterdag waren het huishoudelijke taken he, naar de winkel gaan en dergelijke meer. En op zondag begon ik eigenlijk alles te annuleren. Met mijn vriendinnen afspreken bijvoorbeeld, omdat ik het gevoel had "ik heb eigenlijk niets te vertellen". Ga ik wel ok zijn ook, ga ik de verwachtingen inlossen? Ik begon de zondag dan alles af te zeggen om eigenlijk oké te zijn om weer te gaan werken. Ik ging dus ook niet iets doen op zondag, iets gaan drinken of iets gaan eten, dat werd niet meer gedaan.

Annemie: Dus ik hoor je twee dingen zeggen? Langs de ene kant zag je bijna op tegen die vermoeiende week die er aan kwam, dus je begon je krachten te sparen, maar tegelijkertijd ging je alle leuke dingen annuleren omdat het bijna een belasting werd.

Griet: Ja en had ook het gevoel van, als ik daar energie ga in steken, dat is energie die ik nodig heb om de werkweek door te komen, want dat was toen het allerbelangrijkste op die moment.

En ik zie nu achteraf wel in, het feit dat die privé dingen zoveel energie geven, dat die ook rust geven om die werkweek ook weer aan te kunnen.

Annemie: Griet, jij geeft hier eigenlijk een schat aan gouden tips die heel makkelijk te realiseren zijn. Begin je weekend op vrijdag, koester je vriendschappen, maak iets van dat weekend, kijk naar jezelf, wees ook blij met jezelf... Hoe ben jij tot al die inzichten gekomen?

Griet: Ja dat is niet van vandaag op morgen gekomen natuurlijk! Ik wist ik ga een moodboard maken...

Annemie: En wat is dat dan, een moodboard voor jezelf?

Griet: Ja dat is gaandeweg gekomen. Ik wist ik ga mezelf holistisch en analytisch bekijken. Da was dus ook mijn bolletje. Zorgen dat mijn lichaam mij energie geeft zodoende dat mijn mindset ook juist zit; dat was voor mij heel belangrijk. En al die elementen die daar rondom horen, die mijn externe ik voeden, dat ben ik door mijn holistische pad te weten gekomen. Ik ben dat op een blanco blad beginnen neerpennen en vandaar is eigenlijk het visuele gekomen, van de zon de hemel en de zee. In de zee zitten mijn valkuilen; ik heb die dan met crepepapier een beetje verstopt, maar toch zichtbaar om ze te kunnen blijven detecteren en om ze sneller te kunnen herkennen.

Annemie: Je bent eigenlijk je eigen therapeute geweest.

Griet: Ja eigenlijk wel.

Annemie: En op een bepaalde manier nog steeds; dat toont wel aan dat je veel wijsheid en veel kracht in jezelf hebt teruggevonden

Griet: Voor mij was de hamvraag: hoe krijg ik mijn energie terug? Waar zat mijn lek en hoe kan ik het terugvinden? En zowel voor mezelf en ook in mijn omgeving. En als je daar je tegenpolen in kent, dan moet je eigenlijk je opbouw beginnen uittekenen. En hoe je dat visueel maakt, dat maakt eigenlijk niet uit.

wat ik doe vandaag maar vooral waarom.

Annemie: Die betonnen muur, die stond daar nog maar vorig jaar. Hoe ver zit je nu in dat proces van healing en genezing, van terug rechtstaan en jezelf graag zien?

Griet: Het is inderdaad nog heel pril! Ik zou mezelf nu op 70% zetten. Er zijn ook dagen van 60%, maar ik weet zeker dat ik niet ga terugvallen naar 40%.

Annemie: Dat is toch wel een geruststelling, dat je dat weet.

Griet: Ja, maar ik heb echt heel goeie mensen rondom mij gehad. En dat is heel belangrijk denk ik, want zelfstudie oké, omdat ik goed wist van mezelf waar ik terug naar toe wilde. Ik wist al hoe de Griet er moest uit zien.

Annemie: Wat ik onthoud hé Griet, dat is dat je in jezelf een enorme kracht hebt gevonden om uit dat dal te klimmen, maar tegelijkertijd ook dat je zelf je grootste hindernis was. En dat is iets heel dubbel. Je bent te streng voor jezelf geweest, en langs de andere kant heb je ook de kracht terug gevonden in jezelf. Ik vind dat heel sterk, dat je dat doet, dat je zelf tot dat inzicht bent gekomen en dat je dat ook meegeeft.

Griet: Ja en ik zie het ook als een soort omarming van jezelf als je beste vriendin. Zij aan zij. Uzelf graag zien en meenemen naar de toekomst in een soort zij aan zij. Je identiteit niet verloochenen, je waarden en normen respecteren en proberen inderdaad je buikgevoel te volgen. Want je gaat jezelf niet bedriegen.

En het is inderdaad moeilijk geweest, maar ik wel dat ik de juiste weg nu moet volgen.

Annemie: En daarnet zei je: jezelf als je beste vriendin zien, dat is een hele mooie. Super Griet, bedankt.

Griet: Jij bent bedankt, Annemie.